Ҡатын-ҡыҙ баҫылған һайын ирҙәр ҡотороусан. Былай ҙа яндырай холоҡло Рәмил, ҡатыны баланан баш ҡалҡыта алмай интеккән арала бик бәйеле аҙҙы. Кистәрен ҡайҙалыр йөрөп, эсеп ҡайта ла:
– Мин юҡта кем килде, аяҡ эҙе ҡалған?! – тип бер гонаһһыҙ бисәһенә бәйләнә башлай. Ғәйепһеҙ көйө аҡланыуҙы үҙенә хурлыҡ һанаған Уралиә ауыҙына һыу уртлағандай тора бирә.
– Әһә, өндәшмәйһеңме? Ғәйеплеһеңме? Тәүбәңде әйттерәм мин һинең!
Бер шулай һыуыҡ селлә көн ине. Рәмил тағы күҙе аларып енләнеп ҡайтып инде лә:
– Тағы килдеме һөйәрең, әйт, килдеме? Хәҙер һуғып йығам үҙеңде! – тип янаны.
Көнө буйы ике баланы тәрбиәләп, мал ҡарап арманһыҙ булған йәш ҡатын был юлы ла, күҙ йәшен эскә йотоп, өндәшмәй тик торҙо. Ире, йоҙроҡтарын төйнәп, киҙәнгәйне, бәхетенә ҡаршы күршеһе килеп инде. Улар аш-һыу бүлмәһендә тәмәке көйрәткән арала Уралиә, арлы-бирле кейенеп, ике балаһын ҡултығына ҡыҫтырҙы ла, өйҙән ҡасып сығып китте. Ҡайҙан-ҡайҙа ятҡан ҡайны-ҡәйнә өйөнә ахмалға төшөп, илап килеп инде.
– Ҡотҡарығыҙ, ирем туҡмай!
Был саҡта ҡайнылары ҡунаҡҡа киткәйне, Рәмзил ҡайнағаһы аҙбарға сыҡҡан. Килендәше Сәриә түрбашта киске табын хәстәрләй: баҙрап торған ҡуҙҙарҙы усаҡтан йәмкә менән ҡыҫып алып, еҙ самауырҙың мөрйәһенә һалып тора ине.
– Мейес артына йәшен. Бәләкәсенә имсәк ҡаптыр, улыңдың да тауышын сығарма, – тине өлкән килен. – Хәҙер мин уға күрмәгәнен күрһәтәм!
Биш минут та үтмәне, ҡәйнеше ярһып килеп инде.
– Ҡайҙа минең ҡатын? – тип екерҙе еңгәһенә. – Мин беләм, уны һин йәшерҙең. – Рәмил, йоҙроҡтарын төйнәп, Сәриәгә табан килә башланы.
– Ә мин һинән ҡурҡмайым! – тине лә Сәриә, бәләкәс кенә буйы менән тирәктәй ҡәйнешенең ҡаршыһына килеп баҫты. Йомро ғына кәүҙәһе менән ынтылып, көлдөксәлә – утлы күмер өҫтөндә ҡыҙып ятҡан йәмкәне алды ла, ҡәйнешенең ҡарға ҡанатындай ҡап-ҡара мыйығына терәне. Баянан бирле ҡуҙ өҫтөндә ятҡан йәмкә мыйыҡты өтөп алды. Әллә асыуҙан, әллә мәҙәк күреп, хахылдап көлдө Сәриә һәм ҡәйнеше иҫен йыйғансы, йәмкәнең башын икенсе яҡ мыйыҡҡа терәне. Ҡурҡышынан Рәмилдең йөҙө ап-аҡ булды. Сәриә янып өҙөлөп төшкән мыйыҡтың йөндәрен усына йыйып алды ла ҡаушап ҡалған ҡәйнешенең битенә «өф» тип өрөп ебәрҙе. Мыйыҡ бөртөктәре ирҙең күҙҙәренә, танауына тулды. Ҡарағайҙай ир, тәпәндәй генә бисәнән ҡурҡып, уның аяҡ аҫтына иҫһеҙ ҡоланы. Бер аҙҙан иҙәндә ятҡан ир күҙҙәрен асты.
– Еңгә, һин бик алама! Мин һинән ҡурҡам! – тине һуғышыу ҡайғыһы киткән ир. Эстән генә: «Үҙемдең Уралиә алтын икән!» – тип уйланы.
Рәмил башҡаса мыйыҡ йөрөтмәне. Уралиә лә әкренләп үткерләнә барҙы. Ире кистәрен өйҙән сығып китеп, элекке һымаҡ эсеп ҡайтыу түгел, һомғол буйлы, сибәр бисәһенә нисек ярарға белмәй ҡаҡшай. Шулай итеп килендәштәр уҡытты тәртипһеҙ ирҙе. Аҙаҡ Сәриә:
– Йәмкә ярҙамында ҡәйнеште аҡылға ултырттым! – тип көлөп йөрөнө.
Лира Яҡшыбаева.