Хикмәтле хикәйә

Ғәйеплеләр һәм хаҡлылар

Бәләкәй генә бер ҡалала ике күрше йәшәгән. Бер ғаиләлә көн дә кем хаҡлы, кем ғәйепле икәнлеген асыҡлап талашалар ти, ә икенсеһендә татыулыҡ хө­көм һөрә. Хужабикә күрше ҡатындың бәхетенә апты­рай, көнләшә. Шунан иренә:

– Барып белеп кил әле, ни өсөн уларҙа гел генә ба­рыһы ла шыма һәм тыныс икән? - ти.

Ире күршеләренең тәҙрә төбөнә барып, тың­лап тора. Хужабикә өйҙә ҡиммәтле вазаның саңын һөртә. Ҡапыл телефон шылтырай, хужабикә һауытты өҫтәлдең ситенә генә ултырта. Шул ваҡыт ире бүлмәгә килеп инә һәм яңылыш ҡына вазаға тейә. Һауыт иҙәнгә төшөп селпәрәмә килә.

Вазаның ватылыуын күргән ҡатын иренә:

– Ғәфү ит инде, ҡәҙер­лем, мин ғәйепле, вазаны ситкә ҡуйғанмын, – ти.

– Юҡ, иркәм, бында ғәйеп миндә. Ҡабаланып инеп уны күрмәгәнмен. Ярай, бошонма, башҡа бәлә генә килмәһен, – тип ҡатынын йыуата.

Көнләшеүҙән күрше ирҙең йөрәге сәнсеп ҡуй­ған. Өйөнә кәйефе ҡыры­лып ҡайтып ингән. Ҡаты­ны уға:

– Йә, ҡараныңмы, улар­ҙа нисек? – тип һораған.

– Уларҙа барыһы ла ғәйепле. Ә бына беҙҙә ба­рыһы ла хаҡлы...