Күрәһеңме, көҙҙөң бар көҙгөһө
Ерҙе япҡан һары балаҫта…
Юҡтыр, күрергә ни, киләһең бит
Күҙҙәреңде алмай алыҫтан.
Ишетәһеңме, ҡыңғырауҙар сыңлай,
Тыңласы әле, йыйсы иҫеңде,
Тоноҡ ҡына, моңло тауыш менән
Ҡабатлайҙар һинең исемде.
Тояһыңмы, кемдер ҡыҙыҡһынып
Ала алмай беҙҙән ҡарашын,
Һинең моңһоу, ғорур сибәрлектән
Көнләшәме, әйҙә, ҡараһын.
Үҙе бәрхәт, ҡыҙыл ҡыңғыраулы,
Тәлгәш-тәлгәш сыңы, миләш бит.
Әйтерһең дә, яныңдағын түгел,
Мине, мине ти ул – кәләш ит.
Хыялый мин, – ошо моңһоулыҡтан
татлы һағыштарға иҫереп,
Һөйләштереп өнһөҙ миләштәрҙе
Килде-китте уйҙар кисереп. –
Етәкләшеп киләм көҙ менән…