Эсе буш арыш тура үҫер

Белемгә бәйле бер хикмәтте иҫкә төшөрөп үтәйек. Атай кеше улын баҫыуға алып сыға. Арыш башаҡта­рының берәүҙәре эйелгән, икенселәре күккә туп-тура ҡарап, ғорур үҫеп ултыра икән. “Атай, ниңә улар бер төрлө түгел? – тип аптыраған бала. – Был ни хикмәт? Эйелгәндә­ре матур түгел, кәрәктәре лә юҡтыр инде...” Атаһының яуабы иһә шулай булған: “Туп-тура үҫкән арышҡа һоҡланма, улым. Башағы бушлыҡтан шулай улар. Ә инде эйгәндәрҙең – эсе тулы ем”.
Хикмәттән аңлашылыуынса, “емле”, йәғни ғилемле кеше үҙен һис ҡасан әллә кемгә ҡуйып, юғары­ға ҡарап тәкәбберләнеп йөрө­мәй, ә ябай булып ҡала. Аллаһ Тәғәлә иһә тап шундайҙарҙы – белемлеләрҙе, уға яҡын торғандар­ҙы, аҡыллының һүҙен тыңлағандарҙы, фекер-кәңәшен ҡабул иткәндәр­ҙе – һөйә.
“Мосол­ман­дың наҙан булыуы ярай торған эш түгел, – тигән Ғүмәр бин Хаттаб. – Белгәндәр – өйрәтергә, белмәгәндәр өйрәнергә тейеш”.

"Башҡортостан" гәзитенән.